γενέθλια

είναι  κάποια πράγματα - λεπτομέρειες το πιο πιθανό - που με μιάς ξυπνάν όταν γυρνάμε προς τα σκοτάδια μας και ψάχνουμε εκείνες τις γραμμές που εχαράξανε τους μέσα τόπους μας.
Λες και τα σώψυχα μας να τα όρισε μια μυρουδειά, ένα χρώμα, η ανάμνηση ενός χεριού, το τσάκισμα μιας φωνής, η παγωνιά μιας νύχτας...

Μέρα γενεθλίων σήμερα για τούτον δω τον "τόπο".  Που στα τρία χρόνια του προτίμησε την ευγλωττία των εικόνων και των λεπτομερειών.

Λεπτομέρειες... όπως εκείνο το παράθυρο στο βάθος της φωτογραφίας.  Εκεί που το φαρδύ του πρεβάζι, σαν ήμουνα παιδάκι, γινόταν αγκαλιά και πέταγμα τις νύχτες στ' αστέρια που σκαλώναν στις κορυφές αντίκρυ.

Όχι δεν ήταν ένα τυχαίο παραθύρι... Ανοιγμένο στο τελευταίο σπίτι σε χωριό στη σκέπη των βουνών. 'Ισως από τα ψηλότερα σ' ολάκερο τον τόπο μας, μ' έμαθε τόσα που πια σα θέλω να περιγράψω αυτό που νιώθω για εαυτό, ετούτη η εικόνα έρχεται πρώτα εμπρός μου και μετά όλα τα υπόλοιπα.