η καταχνιά τον ήλιο εσκούριασε
έλα
τη μια την άκρη σφίξε εσύ
να πιάσω εγώ την άλλη
κι απ' το σεντόνι τ' ουρανού
ετούτο το κακό να το τινάξουμε
(φωτο: ξημέρωμα με ομίχλη στο βουνό)
(μουσική: Lisa Gerrard - Sanvean)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg)
.jpg)
4 είδαν.. άκουσαν.. είπαν:
Άκρη δεν έχει ο ουρανός,
αρχή δεν έχει η δύση.
Τέλος δεν έχει ο καημός,
το χαμογέλιο θλίψη.
Ορισμένες φορές, ο ήλιος δίνει θέση στην καταχνιά για να βρει κι αυτή ν' ακουμπήσει λίγο τη μελαγχολία της. Δεν αφήνει όμως σκουριά, είναι ο ήλιος θεός....
Την καλημέρα μου.
Πρόσκληση πρόκληση! Μόνο που στη δική μας καταχνιά πρέπει όλοι μαζί να πιάσουμε..
Μου θύμισες τότε που δεν είχαμε ρεύμα στο νησί και δεν σιδερώναμε τα σεντόνια. Μόνο α τραβούσαμε καλά καλά και τα διπλώναμε. Και η ερημιά της φωτογραφίας σου μου θυμίζει εκείνη την εποχή. Ήμασταν λίγοι άνθρωποι και το νησί φαινόταν μεγάλο
Καλή σου μέρα Ελένη μου πολλά πολλά φιλιά σε όλους!
Ίσως τελικά να χρειάζεται η καταχνιά. Απ'ότι φαίνεται δεν το αντέχουν το πολύ φως οι άνθρωποι...
''έλα
τη μια την άκρη σφίξε εσύ
να πιάσω εγώ την άλλη
κι απ' το σεντόνι τ' ουρανού
ετούτο το κακό να το τινάξουμε''
όσο κι'αν έψαξα δεν βρήκα κάτι που να λείπει στα όσα είπες.
Όμορφη Μέρα
Ασκούριαστο Μήνα
Αναστάσιμη Άνοιξη.
Δημοσίευση σχολίου