τι να 'ταν άραγε αυτό
που μέσα μας
τόσο άξαφνα εσήμανε;
το θέατρο τ' αρχαίο
κι οι ηθοποιοί
φωνή και λίκνισμα
τίποτα
τίποτα πέρα από το βράδυ ετούτο
εκεί που τα φώτα ένα ένα ξεψυχάνε
εκεί που μήτε η πίστη σε ήρωες
αλλά μήτε και στους απλούς
μπορεί πισώπλατα να καταφέρει χτύπημα
όλα μπορέσαμε να τα συγχωρέσουμε
'χτός από ένα:
που τα μεγάλα χάσαμε
παίρνοντας στο κατόπι τα ύπουλα μικρά
(φωτο: αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, παράσταση Αχαρνείς του Αριστοφάνη, Κ.Θ.Β.Ε. Ιούλιος 2010)
(μουσική: Αχαρνείς - Διονύσης Σαββόπουλος)
6 είδαν.. άκουσαν.. είπαν:
Αρχαίο Θέατρο... σύχρονο θέατρο του παραλόγου... αχ! μου έλλειψε λίγο...
"που τα μεγάλα χάσαμε
παίρνοντας στο κατόπι τα ύπουλα μικρά"
Μεγάλη αλήθεια αυτή!
μα πανω απο ολα χασαμε... τα αληθινά!
ΟΔΟΙΠΟΡΕ
είναι αλήθεια πως τα αρχαία θέατρα έχουν μια μαγεία ολότελα δικιά τους.
γίνονται αφορμή για ταξίδια τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά - αυτός άλλωστε δεν υπήρξε και ο πρωταρχικός λόγος ύπαρξης τους;
καλημέρα!
fotini
τίποτα δεν μπορεί να είναι "μεγάλο" αν έχει χάσει την αλήθεια του
όμορφη καλημέρα
"που τα μεγάλα χάσαμε
παίρνοντας στο κατόπι τα ύπουλα μικρά", τα είπες όλα.
Μαύρη Ντάλια
....
Δημοσίευση σχολίου