είναι που ο κόσμος μας
είναι που η ψυχή μας
στενέψανε ένα πόντο....
(φώτο: παλιά άγκυρα στη χώρα της Μυκόνου)
(μουσική: Stairway to Heaven - Led Zeppelin performed by The London Symphony Orchestra)
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
αυτοπροσώπως
- μιά φορά κι ἕναν τρελλό...
- "...κράτησα την ζωή μου ταξιδεύοντας..." Γ. Σεφέρης
αν δε με βρείτε εδώ, θα έχω πεταχτεί δίπλα...
δώρο... πολύτιμο
από το καλό μου ξωτικό
περνοδιαβαίνω από...
-
-
-
-
-
-
-
Παράληλα σύμπανταΠριν από 4 μήνες
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Jordania - nie tylko PetraΠριν από 2 χρόνια
-
-
Σαν σήμερα πριν 29 χρόνια!Πριν από 2 χρόνια
.jpg)
.jpg)
Το Χρώσεις αποχρώσεις και στιγμές από τον μια φορά κι έναν τρελό διέπεται από την άδεια Creative Commons Αναφορά προέλευσης-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα.
19 είδαν.. άκουσαν.. είπαν:
....αρχαίος κόσμος της σκουριάς !!! .... καλό Σαββατοκυρίακο.
Εμένα τώρα γιατί αυτή η εικόνα μου φέρνει συνειρμούς για τη "σκουριά" που κουβαλάμε μέσα μας;...
Όταν στενεύει η ψυχή μας δε φταίνε μόνο οι συνθήκες, οι "άλλοι" και η "άτιμη κοινωνία"...
Φταίμε πρωτίστως εμείς, που την αφήσαμε να σκουριάζει σαν άγκυρα στα λιθόστρωτα του λιμανιού...
Καλημέρα, Ελένη μου!
(Εξαιρετική η επιλογή της μουσικής!
Το αγαπημένο μου κομμάτι από τους Zeppelin σε μια ονειρική απόδοση!...)
...και λίγο λες μαμουφάκι μου
Αυτήν την άγκυρα την είχα κάνει παλαιότερα ανάρτηση. Μου προκαλεί θλίψη να αργοπεθαίνει εκεί, έξω από τη θάλασσα. Μάλιστα με αφορμή αυτή την άγκυρα η Γιούλη Κούγια έγραψε αυτό το ποίημα:
Νερά κυλήσανε τα χρόνια
Οι αλμυρές ημέρες
Ταξίδια ωκεανοί
Αγκαλιές λιμάνια
Έδενε
Το πλοίο της ξεκουραζόταν
Έλυνε
Το πλοίο άνοιγε τη θάλασσα
Το ‘χανε απ’ τα μάτια της η στεριά
Το κατάπινε ο θόλος του ορίζοντα
Ύστερα, το σώμα της αποχωρίστηκε
από το σώμα του πλοίου
Ο χρόνος άλλαξε κατεύθυνση
Μετράει παλιά καλοκαίρια
Διανύει χειμώνα
Μικρό ακρογιάλι, έρημο
Αργά, το κορμί εξαϋλώνεται
Αλλιώτικος αυτός ο δρόμος
Είτε στη φθορά, στη λήθη
Είτε, μέσα σ’ ένα ποίημα,
στην αθανασία
Καλό Σαββατοκύριακο Ελένη μου
έτρεξε η σκουριά και πότισε αναμνήσεις την γη
Ax βρε Ελένη! ακουμπάω το βλέμμα στην φωτο σου
που είναι σαν την ποιήση..σε ταξιδεύει ..
συνηγορώ με την σκέψη του Φ ώτη..
και συνεχίζω το ταξίδι με το ποίημα της Γιούλης Κούγια
που μας δίνει εδώ η margo μας
Καλο ΣΚ!
PS η μουσική όπως πάντα εξαιρετική!!
Αναρωτιέμαι αν η αδράνεια φέρνει τη σκουριά ή η σκουριά σε κάνει αδρανή. Καλό σαββατοκύριακο!
Είναι σαν να αιμορραγεί..
Όπως αιμορραγούν πολλά μες την ψυχή μας, αλλά ίσως είναι ακριβώς αυτά που μας δίνουν Δύναμη και Γνώση.
Καλό απόγευμα
θα σταθώ στην πρασινάδα που ξεπροβάλει μέσα από το τσιμέντο και από το πουθενά. και μου έρχονται εκατοντάδες εικόνες με σκουριασμένα κάγκελα "πνιγμένα" από ανθισμένο κισσό. καθώς σχεδόν πάντα ο πόντος που χάνεται από μία σκουριά κερδίζεται από ένα ανθισμένο φύλλο. έστω και αγριόχορτο.
πολύ σου καλημέρα! φιλιά!
ART-TRAVELLER
πράγματι κόσμος ολάκερος...
Καλή σου μέρα και ακόμα καλύτερη βδομάδα!
Foti
δεν θα μπορούσα νασυμφωνήσω περισσότερο μαζί σου...
Όπως έλεγε κι ο Καζαντζάκης: "...Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη μήτε οι άνθρωποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις ό,τι κι αν κάμεις ό,τι κι αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη"
Η ζωή τελικά δεν είναι παρά η μετάφραση του "έξω" από το "μέσα". Και η συνειδητότητά μας ο μεταφραστής.
Όμορφη μέρα και πολλά φιλιά!
Margούλα
η εικόνα τούτης της άγκυρας - κοιτάζω ξανά αυτές τις μέρες τις φωτογραφίες που έβγαλα στο νησί σου - έδεσε περίεργα με τα γεγονότα του κόσμου μας τις τελευταίες μέρες.
Με όσα γίνονται έξω μας και με όσα γίνονται μέσα μας.
Το ποίημα πραγματικά υπέροχο, αποτυπώνει την αίσθηση που σου αφήνει η συγκεκριμένη γωνιά με την άγκυρα.
Καλή σου βδομάδα!!!
tikto
θα κάνει άραγε το πότισμα ετούτο το χώμα ν' ανοίξει γόνιμο;
ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
κι εγώ συμφωνώ με τα λόγια του Φώτη. Η σκουριά απλώνει σαν εμείς την αφήσουμε να μαυρίσει την ψυχή μας.
Όσο για το ποίημα - και επειδή έχω δει τη συγκεκριμένη άγκυρα από κοντά - μου άρεσε πολύ γιατί ακριβώς δίνει όλη την ατμόσφαιρα.
Να σαι καλά και να έχεις μια όμορφη βδομάδα!!
Ιωάννα
ο φόβος κι η φυγοπονία αρχίζουν και στη συνέχεια την τρέφουν τη σκουριά.
Κι ο κύκλος ο φαύλος μετά καλά κρατεί...
Ίσως εκεί να μετριέται κι η ελευθερία μας τελικά, στο σπάσιμο του κύκλου αυτού
Ρεγγίνα
ο ποιητής έγραφε:"προτιμώ μια στάλα αίμα παρά ένα ποτήρι μελάνι"
ο μόνος μάλλον δρόμος για Δύναμη και Γνώση...
b|a|s|n\i/a
τα δυο άκρα και η σύνθεση... ο κισσός πάνω στα ξεχαρβαλωμένα κάγκελα... ο μόνος τρόπος τελικά να ηττηθεί όχι η σκουριά αλλά η φθορά που προκαλεί!
Υποκλίνομαι στη ματιά σου, στέλνω φιλιά κι ευχές για μια όμορφη βδομάδα!
Μια άγκυρα μπορεί να σημαίνει σταθερότητα ή στασιμότητα δεν ξέρω αν αυτές οι 2 λέξεις είναι διαφορετικές, νομίζω όμως ότι είναι... από την άλλη ένα μέταλλο γερνά και σκουριάζει, ο άνθρωπος γερνά αφού αναπόφευκτα μεγαλώνει αλλά έχει γίνει πιο έμπειρος... Η άγκυρα έχει νιώσει τρικυμίες και γαλήνη όπως ο γερασμένος άνθρωπος... Απλά ήρθε η ώρα να αντικατασταθεί με μια πιο νέα, όπως οι νέα γενιά αντικαθιστά την προηγούμενη!
Καλό βράδυ και καλή εβδομάδα εύχομαι!
Κι όμως η σκουριά δείχνει ότι εκτέλεσε το έργο για το οποίο κατασκευάστηκε...Ψημένη από τη μάχη με το υγρό στοιχειό...ξεκουράζεται αποδεχόμενη τη φθορά...παρέα με τις αναμνήσεις της...
Ειδάλλως θα στεκόταν καλογυαλισμένη...
Καλησπέρα...
άλλη η σκουριά ενός σώματος που έζησε κι άλλη εκείνη ενός σώματος που γέρασε δίχως να ταξιδέψει τη ζωή του
http://aeglie.blogspot.gr/2009/02/blog-post_18.html
Δημοσίευση σχολίου