Είναι ένας χρόνος τώρα που πάσχισα να φτιάξω έναν τόπο.
"Τόπο" τονε λέω γιατί έτσι τον νιώθω.
Που να μπορούν οι στιγμές μου να ανασάνουν κι έξω από το δικό μου στήθος. Να γεμίσουν κι από άλλες ανάσες.
Δεν ξέρω πόσο το ταξίδι μάκρυνε και πλάτυνε, ξέρω όμως πως το αεράκι του με φύσηξε... και γι' αυτό δεν έχω παρά ευχαριστώ να πω.
Περιπλάνηση που έφερε πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσα να ελπίσω...
Κι επειδή πάντα από εδώ με τις εικόνες μου μιλούσα, αν ήταν κάποια να διαλέξω μόνο μια στο μυαλό μου έρχεται.
Από αυτές που σαν τις μεγάλες αγάπες κρατώ...
Το δέντρο που το ξεριζώσανε μα βρέθηκαν τα χέρια ζωή να ξαναδώσουν