τα τόξα μας τα ουράνια

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014




φως κοφτερό κι εφήμερο
οι θύμησες
που σπείραμε στο χέρσο της ζωής μας




(φωτό: ο κόλπος της Επιδαύρου από ψηλά)
(μουσική: Secret Garden - Hymn to Hope)


4 είδαν.. άκουσαν.. είπαν:

Margo είπε...

Ήμουν έτοιμη να σε μαλώσω που τόσο καιρό έκανες να ταρακουνήσεις την ησυχία που έπεσε εδώ μέσα, αλλά δεν μπόρεσα. Με τέτοια δώρα πώς να σε μαλώσω μαμουφάκι μου, ε;

Πες μου πως είστε όλοι καλά να χαρώ.
Πολλά πολλά φιλιά σας στέλνω, με αγάπη!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

margούλα μου

καλά είμαστε Μαριώ μου.
Κι εσείς ελπίζω!!!

Όσο για την ησυχία... όταν δεν έχεις κάτι που σε βασανίζει για να βγει καλύτερα να σωπαίνεις. Κι όταν καταλαβαίνεις πως η σιωπή γίνεται από συνήθειο πρέπει να αντιδράς....

Από καρδιάς τους χαιρετισμούς μου τους ζεστότερους -σε σένα και σε όλους σας!

ξωτικό είπε...

Oύυυφ επιτέλους :-))))))
Πόσο είχα λαχταρήσει τους..... μυστικούς κήπους της ματιάς και των λόγων σου ,όμως και πόσο σε καταλαβαίνω .....
ας μη μας καταπιεί η σιωπή λοιπόν...

υγ. ποτέ δεν έχω ανέβει σ'αυτό το λόφο ,υπόσχεση για το μέλλον λοιπόν .
Καλή χρονιά με φώς...κοφτερό ;-)

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

ξωτικούλι

πρώτα απ' όλα τα πολλά πολλά φιλιά μου!!

Όσο για τις σιωπές... τόσο ιερές όσο και ανίερες. Το μέσα μας μόνο το ξέρει.

Εύχομαι να είσαι καλά και το μέλλον να σου "φυλάει" πολλά ταξίδια :)

υγ: στους... κήπους τους μυστικούς κηπουρός δεν είμαι εγώ. Μπορεί έτσι να φαίνεται, αλλά δεν ....

μια γλυκιά γλυκιά καληνύχτα

Δημοσίευση σχολίου